Sorry Sir, we can't help it - Beproeving - Bikkel Ryan.

04:00 uur de wekker gaat af, het is zover vandaag naar Orlando. YES WE Go. Wij zijn nog nooit zo makkelijk zo vroeg uit bed gegaan. Eerst even douchen en daarna de laatste spullen voor de handbagage inpakken. Om 05:15 uur stond onze zwager Herbert voor de deur. Hij was zo lief om ons naar Schiphol te brengen op dit belachelijke uur. Eerst even Peter ophalen en daarna naar Schiphol. Om 06:15 uur waren wij op Schiphol en mochten eigenlijk gelijk inchecken. Hier kregen wij de 1e domper van de dag. Onze vlucht ging niet om 09:15 de lucht in, maar pas om 12:45. Sorry Sir, we can't help it, was het antwoord. Dat was flink BALEN. Een vertraging van 3,5 uur. Dat hield in dat wij de overstap van New York naar Orlando op zeker niet gingen halen. Deze werd dus ook gelijk omgeboekt. Dit was een zeer krappe overstap. Wij hadden maar 1 uur en 20 minuten om over te stappen. Voor de overlast kregen wij een voucher van € 6,25 p.p. om een broodje te kunnen halen. Dat hebben wij dan ook maar gedaan. Wij hadden nu immers ruim 5 uur de tijd voordat onze vlucht ging.

Ok, wij vonden de vertraging niet leuk, maar Ryan stond te popelen om te mogen vliegen en dat ging nu iets langer duren. Na een vlot verlopen boarding was het dan eindelijk zover. Ryan kon niet wachten. Hij vroeg al aan de stewardess "wanneer stijgen we nu op". en ja hoor daar ging hij dan. Hij zat te stuiteren in zijn stoel, en zat met grote ogen en een glimlach van oor tot oor.

De vlucht verliep verder zeer goed. Ryan heeft zich vermaakt met, spelen op zijn DS, kleurplaten inkleuren en filmpjes kijken. Hij heeft zich voorbeeldig gedragen.Rekening houdend dat hij nu voor de 1e keer in een vliegtuig zat. De Empire State Building en het Vrijheidsbeeld waren in zicht, dit kon maar 1 ding betekenen. Wij waren in New York. Hier werd ook iets anders zeer snel duidelijk, wij zouden de krappe overstap niet gaan halen. Toen het vliegtuig geland was, moesten wij dik 20 minuten wachten voordat wij mochten uitstappen. Dit kwam omdat er een headset kapot was van een vliegtuigsleper. Er moest dus eerst een nieuwe headset komen, voordat wij naar de slurf gesleept konden worden. Wij hadden dus nog maar minder dan 1 uur de tijd om langs de douane te komen, koffers te halen en bij de juiste Gate te komen. Dit ging ons echt niet lukken.
Dus meldden wij ons weer bij de balie van Continental Airlines. Wij hadden al gehoord dat er om 18:00 uur weer een vlucht naar Orlando zou gaan. Helaas zat deze vlucht vol en hadden ze alleen nog plek voor ons op de vlucht van 20:00 uur. Sorry Sir, We can't help it. was weer het antwoord. Dit hield in dat wij ons weer 3,5 uur mochten gaan vermaken op het Vliegveld van New York. Vervolgens begon de boarding procedure weer van voor af aan.  Eerst in de rij,  riem af, vest en schoenen uit. Om daarna alles weer aan te doen Jullie begrijpen dat de familie SasEs al niet vrolijk was van al die vertragingen en hier ook zeker niet vrolijker van werden. En nu druk ik mij nog netjes uit.
Om 19:25 uur zou het boarden beginnen, want het vliegtuig zou om 20:00 uur vertrekken. Als het eenmaal tegen zit, dan zit ook alles tegen. Om 19:50 uur was het boarden nog niet begonnen. Ding Dong, attentie attentie. De vlucht naar Orlando is met 1 uur vertraagd, en staat nu gepland om 21:05 te vertrekken. Sorry sir, We can't help it. kregen we weer als antwoordt. Wij waren nu toch al een dikke 23 uur onderweg, en onze bikkel Ryan was zeker wel moe, maar bleef maar vrolijk en wilde graag weer vliegen. Bij ons was de moed allang in onze schoenen gezonken. Eenmaal aan boord dachten wij dat het geluk een keertje mee zat vandaag. We zaten op een Exit row. Dus veel beenruimte. Dat is lekker dachten wij. Helaas was dit voor korte duur. Op deze Exit row, mogen namelijk geen kinderen zitten. Of wij dan toch maar weer naar een andere rij wilden verhuizen. Sorry Sir, We can't help it. kregen wij weer als antwoord. De rook kwam ons ondertussen uit de oren. De stewardess die ons deze mededeling doorgaf, was daar de dupe van. Zij kreeg de volle laag. deze keer spraken wij dan maar de welbekende woorden van de dag uit. Sorry Miss, We can't help it.
Op deze vlucht waren wij van moeheid en ellende allemaal in slaap gevallen. De vlucht was snel voorbij.
Eenmaal in Orlando, keerde het geluk toch om. De koffers waren supersnel weer in ons bezit. Bij Alamo stond geen rij en werden wij vriendelijk geholpen. Wij kregen zelfs niet de gebruikelijke vervelende vragen. Waarschijnlijk sprak onze lichaamstaal boekdelen.
Snel naar de garage en daar stond een schitterende bordeaux rode Chevrolet Equinox. Tom Tom bracht ons in 1 keer naar de Villa in Highgate Park. Wat een mooie luxe Villa.
Inmiddels was het 02:00 locale tijd, dit houdt in dat wij 28 uur onderweg waren. Wij zater er aardig doorheen, en wilde graag slapen.
Ryan had de gameroom ontdekt en kreeg spontaan een opleving. Vanzelfsprekend kwam de vraag "wie wil er een potje airhockey met mij spelen"?. Dan kan je toch geen nee zeggen tegen deze bikkel die zich 28 uur voorbeeldig heeft gedagen. Na een paar potjes airhockey, vielen we om van moeheid en zijn we gaan slapen.
Hierdoor heeft het verslag een dag vertraging opgelopen, Sorry Volgers, we can't help it.